Kinesiotape

Sinds een aantal jaar is de zogenaamde ‘kinesiotape’ een veel geziene behandelvorm bij professionele- en amateursporters. De tape kenmerkt zich door kleurrijke, variërende plakpatronen op pijnlijke schouders, knieën, rug en diverse spiergroepen.

Het is in de jaren ’70 ontwikkeld door de Japanse chiropractor en bewegingsdeskundige , Kenzo Kase.
Zijn gedachte was de natuurlijke herstelmechanismen van het lichaam met behulp van dit type tape te ondersteunen.

Effecten tape

De effecten op het lichaam waren volgens hem indrukwekkend. De houding kon beter gecorrigeerd worden, druk of trek van de tape zou leiden tot pijndemping en een betere afvoer van afval- en ontstekingsstoffen. De kleuren zouden volgens de Oosterse filosofie staan voor (diepe) ontspanning of spier stimulatie, afgestemd op de behoeften van de sporter.

Wetenschappelijk onderzoek

Nieuwe hypes die mogelijk een bijdrage kunnen leveren aan herstel of prestatieverbetering hebben natuurlijk de aandacht van de wetenschap. Zo zijn er naar de effecten van deze tapetechniek verscheidene studies gedaan. Vaak gaat het om studies van beperkte kwaliteit.  De vraag is dan ook of een positief gemeten effect wel realistisch is.

Door al die studies nu eens te verzamelen,  de uitkomsten te beoordelen en de resultaten opnieuw te berekenen, proberen wetenschappers een betrouwbare uitspraak te doen over het effect van de behandeling. Dit heet ook wel een ‘meta-analyse’

Conclusies

Men kwam tot de conclusie dat er, behalve tijdelijk vermindering van acute pijnklachten,  geen aantoonbaar werkzame functie van de tape uitgaat. De ‘kinesiotape groep’ doet het net zo goed of slecht als de controle groepen.  Natuurlijk zijn er sporters die zweren er baat bij te hebben, zoals ook jaren geleden bij het gebruik van de ‘zuurstof bevorderende’ neuspleister en de ‘balans armband’

Zinloze behandeling?

Alles dan maar de vuilnisbak in? Als de kosten niet de bepalende factor zijn, zeker niet. Geloof en vertrouwen in de behandelaar en diens behandeling kunnen tot positieve effecten leiden, ook wel het ‘placebo’ effect genoemd. Dit kennen we ook binnen de (sport) geneeskunde , fysiotherapie en alternatieve behandelingen.

Als de zwaar getackelde, van pijn verbeten voetballer na de wonderlijke behandeling met waterspons en spray zijn wedstrijd weer kan hervatten, wie zijn wij dan om de ‘geneeskrachtige’ werking hiervan in twijfel te trekken?